Podkategorie:
Choroba woreczkowa czerwiu
Choroba woreczkowa jest zakaźną i zaraźliwą chorobą starszych larw, wywoływaną przez wirus. Wirus ten, zwany wirusem choroby woreczkowej czerwiu, określany skrótem SBV, występuje w większości pasiek na całym świecie. W warunkach gniazda pszczelego (w pierzdze i miodzie) nie traci on zakaźności przez 6 miesięcy. Poza ulem ginie w ciągu kilku dni, a w temperaturze powyżej 80°C ginie natychmiast.
Do zakażenia dochodzi na drodze pokarmowej, a zarażane są 2-3 dniowe larwy karmione mleczkiem. Wirus rozwija się w tkankach larwy przez 5-6 dni. Przed zasklepieniem komórki zazwyczaj nie są widoczne żadne zmiany zewnętrzne na ciele larwy.
Rabunki są głównym sposobem rozprzestrzeniania się choroby, ponieważ pszczoły rabujące przenoszą zarazki z rabowanym miodem. Do roznoszenia choroby przyczynia się też pszczelarz, przenosząc plastry z rodzin chorych do zdrowych, stosując naloty i łącząc słabe rodziny. W zwalczaniu choroby woreczkowej nie stosuje się żadnych leków.
Najczęściej do pełnego jej ustąpienia wystarczy podkarmienie rodziny lub pojawienie się pożytku. Przy silniejszym porażeniu należy usunąć plastry z czerwiem i pierzgą a pszczoły podkarmić. Jeśli to możliwe, w miejsce zabranych plastrów z pierzgą należy poddać inne, pochodzące od zdrowych rodzin.
Ze względu na możliwość wystąpienia wraz z chorobą woreczkową innych chorób czerwiu, jak zgnilec złośliwy i kiślica, plastry z czerwiem najlepiej jest spalić. Pozostałe plastry można przetopić, ponieważ wirus ginie już w temperaturze 80°C.
Choroba najczęściej atakuje rodziny o słabej kondycji, co jest spowodowane złą jakością matki. Wtedy wymiana matki na młodą, czerwiącą, powinna spowodować całkowite wyleczenie. Słabe rodziny, zwłaszcza pod koniec sezonu, należy połączyć, ponieważ same mogą nie dojść do siły gwarantującej przezimowanie.
Dużym błędem popełnianym przez niektórych pszczelarzy jest...
